mirjam geelink

hersenspinsel

   hersenspinsels    Zin in de dag?

Zin in de dag?

Wat een kakofonie bij het ochtendgloren. Al die trillende vogelkeeltjes die vriend en vijand willen imponeren. Ik hoor toonladders, de 5e van Beethoven en piepende fietspompjes. Dat verwachtingsvolle, het levendige, de zin in de dag: ik haat het!

 

Als ik opsta is het koud. Welke dag is het eigenlijk? Oh ja! Weer een dag met niets te doen. Nou ja niets: ik moet me wassen en aankleden, wat geen sinecure is in de piep-badkamer van mijn houten huisje. Ontbijt maken met fruit dat gepeld en gesneden moet en wat noten gekraakt met één hand en dan net op tijd klaar voor Nederland in beweging met twee te blije boegbeelden die eenvoudige oefeningen voordoen op een vierkante meter. Eenvoudige oefeningen waarbij ik afhaak omdat mijn arm naar links moet en mijn knie omhoog of vice versa waardoor mijn hoofd in de mist belandt. Irritant.

 

Koffie dan maar. Op het blauwe antislipmatje draai ik de percolator dicht en terwijl het water door het koffiepotje wordt gestuwd, voer ik de vogels. Zij hebben het wel verdiend. Het is de geur van koffie die me milder stemt. Boomklever is, met die niet te missen eyeliner, een schoonheid, groenling is de verrassing (sinds ik zwarte zonnebloempitten serveer) en koolmees is veruit in de meerderheid waardoor het een uitdaging is om hem niet saai te vinden. Tijdens de koffie bespiegel ik mijn opties voor de dag.

 

Vandaag geen fysio, geen psych, of boodschappenlijstje. En de vrienden zijn te druk voor bezoek. Om eerlijk te zijn, zijn mijn gespreksonderwerpen ook wat aan de magere kant om vrienden te imponeren. Ik bekijk niet veel cultureels, woon geen feestjes meer bij, de kunstprojecten die ik initieerde zijn verleden tijd en hoogtepunten en roddels uit mijn kring gaan aan me voorbij. Ik kan niet meer meepraten.

 

Ik kan wel ratelen over míjn hoofdbrekens, een verzameling afkortingen: UWV, WMO, NAH, IVA, CAK is het deuntje dat ik tegenwoordig fluit. Een deuntje dat nog niet aanzet tot meeneuriën. Zodoende zoek ik mijn heil in schrijven. Achter het toetsenbord kan ik naar hartenlust parlevinken over ‘de gevolgen van de attaque’, totdat ik mezelf helemaal beu ben en over kan stappen naar een verbeterde versie van mezelf. Die versie ga ik straks opvoeren onder begeleiding van een melodieus deuntje.

Hersenspinsels zijn kleine columns over het leven na een hersenbloeding ter herkenning en ook ter lering en vermaak.
Boomklever
Boomklever
Koolmees
Koolmees
Groenling
Groenling