Het dondert in de verte als ik het mosgroene rolgordijn open en door de tuindeuren kijk naar mijn opgeschoonde veranda. Terwijl ik het bed omhoog dirigeer, ben ik benieuwd wat deze dag mij via het tuindeuren-uitzicht weer gaat brengen.

Als ik anderen vertel over dit uitzicht, iedere dag weer hetzelfde perspectief, willen ze mij onmiddellijk ergens naartoe rijden, per auto of erger nog mij voortduwen in een rolstoel. Maar ik wil niet gereden of geduwd worden richting een viersterren expo, een adembenemend panorama of anderszins spanning en sensatie. De ander voelt zich helemaal in zijn sas om mijn perspectief te kunnen vergroten, maar ik ben juist gebaat bij het beperkte uitzicht via mijn tuindeuren, een uitzicht dat toch ieder moment weer anders is. De variaties zijn te onderscheiden voor geoefende zintuigen: de zwarte specht vliegt gekscherend over, de wind beweegt zelfs de stijve hulst en strijkt fris over mijn huid, een woelmuis klimt op de voedertafel en in de schemer hoop ik op het gehuil van de Canis lupus, de wolf.

Voor mij is het leven in een palliatief stadium, schurkend tegen het terminale aan, gebaat bij het verkleinen van de buitenwereld en het intensiveren van dat wat ik van binnen ervaar. Schrijfster Wytske Versteegh leert mij: ‘Neem een woord als “ervaren”. Als je weet dat het komt van het Oudhoogduitse irfaran, dat “doorheen reizen” betekent, ga je anders naar dat woord kijken. Je trekt ergens doorheen, je doet kennis op’. Reizen doe ik dus nog steeds, al is het niet meer in de grootse en meeslepende vorm die het gros van de mensen voor ogen heeft maar vandaag reis ik bijvoorbeeld door een uitvoering van Prokofievs muzikale sprookje Peter en de wolf.