Gelukkig heb ik leren vissen van mijn vader; geen hogeschoolvissen maar gewoon in de gracht achter ons huis vissen op voorntjes met een bamboe hengel, haakje en wat loodjes dichtgeknepen rond de nylondraad om de dobber rechtop te houden. Met spuug kneedde ik een bolletje brood om het haakje, wierp de lijn in het water en staren maar. Het was windstil. De dobber wiebelde, cirkels verschenen, even wachten … de dobber verdween en actie! Het bolletje brood bleef haken in de bovenlip van de vis. Slechts een klein deel van het werkwoord vissen was opwinding, het grootste deel van vissen was wachten, staren, niksen, vervelen.

Peper

‘Vervelen kun je niet vroeg genoeg mee beginnen’ aldus Bertrand Russell, ‘zodat je later in je leven niet ieder uur van de dag vertier en opwinding nodig hebt. Vertier en opwinding is als peper’ – hier is Russell nog steeds aan het woord – ‘je hebt er steeds meer van nodig om überhaupt nog iets van heetheid te kunnen proeven’.

Dat oefenen met wachten, staren, niksen en vervelen bleek goed van pas te komen toen ik door een hersenbloeding halfzijdig minder bekwaam raakte en me bovendien geen raad meer wist met de hoeveelheid peper die het leven met zich meebracht. Ik ontving daarvoor het keurmerk ‘volledig afgekeurd’; van kei verwerd ik tot kneus, althans in de wereld van tijd-is-geld.

Dagdromen

Zonder werk bleek tijd veel minder belangrijk, iedere dag lag er weer een nieuwe partij tijd op mij te wachten. In de winter vermenigvuldigde de tijd zich nog eens doordat de dagen ellenlang duurden en in die periode leerde ik om niet bang te zijn om met mijzelf te leven. Mijn geest sommeerde ik alle agendapunten te schrappen, de ambities te temperen en geen reminders meer te sturen. Maar mijn geest was koppig en wist het altijd beter. Pas na herhaaldelijk zitten op een kussentje in kleermakerszit werd het rustiger in mijn hoofd en leerde ik opnieuw te lummelen zonder schuldgevoel. Lummelen en dagdromen: ‘Pap’ riep ik omhoog, ‘geeft Petrus u permissie voor een ochtendje vissen met uw dochter?’