Nonchalant tussen duim en wijsvinger geklemd, een vliegtuig, een minimodel Jumbo Jet. Een klein hebbeding. De geportretteerde is Rosemin Hendriks, maar ook weer niet. Hendriks gebruikt vrijwel altijd zichzelf als basis voor haar tekeningen. Wat ziet ze als ze naar zichzelf kijkt? Ogen, neus en mond, de contouren van gezicht, haar en wenkbrauwen. Maar er is meer. Bijvoorbeeld de jaloersmakende kracht van de eenvoud die zich toont in de precieze lijnvoering: een vloeiende beweging vanuit de pols in combinatie met delicaat gebruik van houtskool en conté. Ze poetst, veegt en gumt zich een weg naar de perfecte lijn, de ideale compositie en het treffende beeld. Het esthetisch genoegen is groot, maar die blik, die ogen! Het bionische linkeroog kijkt naar iets waar niemand ooit ging. Een ijzige wind steekt onverhoeds op en het kleine vliegtuig oogt ineens een stuk minder onschuldig.